Alacakaranlık Serisi: 2. Film Hangi Film? Bir Genç Yetişkinin Hikayesi
Kayseri’nin sakin, bazen gri bazen de fazlasıyla karanlık sokaklarında yürürken, bazen aklımı kurcalayan bir şey olur; aniden hatırladığım bir şey, bir şarkı, ya da eski bir film. Bugün de tam böyle bir gün. Alacakaranlık serisi, yıllar önce hayatımın bir parçası haline geldi. Ama bir türlü unutamadığım bir sahne var; tam o noktada, o ikilemin içinde sıkışıp kalmıştım. Bella’nın kalbini seçmesiyle ne kadar çok şeyin değiştiğini fark ettiğim o an… O anları hatırlayınca içimde bir duygusal fırtına kopuyor. Kimi zaman “Alacakaranlık serisi 2. film hangisi?” diye düşündüğümde, sadece o filmin içinde kaybolduğumu hissediyorum.
O Gecede, O İlk Heyecanla Tanışmak
Hatırlıyorum, belki de 16 yaşındaydım. O zamanlar, Kayseri’deki karanlık gecelerde, Alacakaranlık’ın büyülü dünyasına adım atmıştım. Edward ve Bella’nın aşkı, o masalsı ilişki, beni o kadar içine çekmişti ki, bir süre sadece onların dünyasında yaşadım. “Alacakaranlık” ilk filmi izledim, ve ardından, bu seriyle ilgili her şey zihnimi sarmaya başladı.
Ama sonra, Alacakaranlık serisinin ikinci filmi geldi. Bu, o zamanlarda hem bana bir umut hem de derin bir hayal kırıklığıydı. O ikinci film işte… “Alacakaranlık Efsanesi: Yeni Ay”… İşin garibi, o film aslında bana her şeyin kaybolduğu, düzelmesi imkansız bir dünyayı da hatırlatıyordu. O filmde Bella, Edward’dan ayrıldığında, o anı yaşarken, içimdeki o eksiklik, onu izlerken hissettiklerim, beni gerçekten derinden sarmıştı. Bella’nın Edward’sız geçen günlerinde yaşadığı boşluk, kaybolan zaman, gerçekten bir biçimde içimde yankılandı.
O gün, her şey gibi görünse de bir türlü doğru değilmiş gibi hissettirdi. Ama “Yeni Ay”ın başlangıcı, Bella’nın kalp kırıklığını ve hayatındaki boşluğu nasıl doldurmaya çalıştığını izlerken, bir yandan da kendimi onun yerine koydum. Onun o boşluğu nasıl hissettiğini, Edward’a ne kadar aşık olduğunu düşününce, kendi hayatımdaki eksiklikleri fark ettim. Ne garip, değil mi? Bir film karakteri, yaşadığı kayıpla benim duygusal boşluğumu fark ettiriyordu.
Yeni Ay: Bir Umut ve Bir Yıkım
“Alacakaranlık Efsanesi: Yeni Ay” izlediğimde o filmdeki birkaç an hala gözümün önünde. Bella’nın, Edward’ın kaybolduğu o karanlık zamanlarda kurtuluşu olarak Jacob’a sarılması, benim için aynı zamanda bir teslimiyetin de simgesiydi. Jacob, bir kurt adam olarak Bella’yı koruyordu, ama Bella’nın kalbi her zaman Edward’da kalacaktı. Hani bazen insan kaybolduğunda, bir umut ışığı arar ya… O ışık ne kadar güçlü olursa olsun, aslında asıl kaybolan şey, kaybedilen zamandır.
O filmdeki her sahne, Bella’nın yalnızlıkla mücadelesi, içindeki boşluğu doldurmaya çalışırken gördüğü umutlar, aslında birer duygusal çöküşe dönüşüyordu. Edward’ın dönmeye karar verdiği an, sanki bir rahatlama, bir kurtuluş gibiydi ama aynı zamanda o karanlık dönemin kalbimde açtığı yaralar da bir şekilde hep orada kalmıştı. Bazen insan bir şeyler kaybettikçe, sadece kaybettiklerinin değerini anlamaz, kaybetmenin yarattığı boşluğu da hisseder.
O zamanlar, birileri bana “hayatındaki boşlukları başkalarıyla doldurmayı dene” derdi. Ama “Yeni Ay”ı izlediğimde bir şeyi fark ettim: İnsan bazen sadece birini kaybettiğinde, o kaybın içinde kendi gerçek duygularını buluyor. Bella da öyle yapmıştı. O filmde en çok içimde yankı bulan şey, Bella’nın sevdiği kişiyi kaybettikten sonra kalbini nasıl yeniden bulmaya çalıştığıydı. Bunu yaparken de, Jacob’a sarılmak ya da başka şeylere yönelmek yerine, sadece beklemeyi seçti. O bekleyiş, bir şekilde bana da geçti.
İçimdeki Kararsızlık: Alacakaranlık Serisi 2. Film
Alacakaranlık serisinin 2. filmi olan “Yeni Ay” bende gerçekten karışık duygular bıraktı. O zamanlar, filmin sonu geldiğinde Bella’nın mutlu olacağını düşündüm. Yani, Edward’ın geri dönmesi, her şeyin düzelmesi gibiydi. Ama hayat gerçekte böyle mi? Gerçek aşk, kaybedilen zamanla mı bulunur, yoksa insanın kendini bulması mı gerekir? İşte bu sorular içinde kaybolmuştum.
Kayseri’nin akşam rüzgarında, o filmi izlerken ben de bir şekilde kendi duygusal karmaşıklığımı bulmuştum. “Yeni Ay”da Bella’nın yaşadığı kararsızlık, ona olan tutkumla birleşerek, ben de bir yandan heyecanlanıyor bir yandan da kayboluyordum. İnsanın duygusal çöküşleri, bir yanda umut taşırken, bir yanda da korkuları açığa çıkarıyordu.
Sonuç: Bella ve Ben, Aynı Yolda
Bugün, yıllar sonra, Alacakaranlık serisini hatırladığımda bir şeyler daha net. “Alacakaranlık Efsanesi: Yeni Ay” yalnızca Bella ve Edward’ın hikayesi değildi. O film, kaybolmuşluk hissinin, tekrar bulma çabasının ve bazen kendi kimliğimizi bulana kadar geçen zamanın simgesiydi. O filmdeki her şeyin sonunda, hayatın içinde kaybolmuş birine umut verilse de, kaybedilen zamanın telafisi yoktu.
Birçok insan, Bella’nın ne kadar zor bir durumla başa çıkmaya çalıştığını anlamayabilir. Ama o kaybolmuş zamanın içindeki her kararsızlık, bizim de hayatımızdaki o belirsiz yollara aitti. O yüzden her seferinde, “Alacakaranlık serisi 2. film hangisi?” diye sorduğumda, ben sadece bir genç kızın kaybolmuş kalbinin peşinden gittiğini düşünüyorum. Aynı şekilde, ben de kaybolmuş hissettiğimde, her zaman o filmi hatırlıyorum.